Ne onlar bizsiz yaşayabilirler, ne de biz onlarsız...

Geçenlerde bir yazı okudum, kalp hastalarına özellikle kedi beslemeleri tavsiye ediliyormuş. Nedeni ise; onu sevdikçe vücuttaki tüm negatif enerjinin atılıyor olması ve büyük bir rahatlama sağlamasıymış. Yazının devamında, bazı bilimsel araştırmalarla evcil hayvan beslemenin insan sağlığı üzerindeki olumlu etkileri anlatılmış. Düşük kan basıncını düzeltici etkisi, strese karşı en iyi ilaç olduğu ve hatta bağışıklık sistemini iyileştirici etkileri bu konudaki en önemli örnekler arasında.
Bununla beraber, özellikle yaşlılar için kedi ya da köpeklerin dostluğunun çok önemli olduğu; onların evcil hayvanlarıyla oynamaları, beslemeleri, gezdirmeleri, hayata daha sıkı sıkıya bağlanmalarını sağlaması da evcil hayvan beslemenin ikinci dereceden olumlu etkileri arasında gösterilmiş.

Kedi ya da köpek veya kuş, civciv, kaplumbağa... Aklınıza ne gelirse. Hepsi de bizim için, bizimle yaşayan bir varlık. Karşılıksız sevgisini veren bir canlı. Kucağına oturup, “beni sev diyen” bakışlarla sana baktığında karşı konulamayacak bir sıcaklık.

Hem bu araştırma yazısını okurken hem de bu satırları kaleme alırken; kendi kedilerimi severken ki hazzı, yumuşaklığı hissettim parmaklarımın arasında. Sanki birden elimin altına girdiler ve o sıcacık dokunuşlarıyla bana huzur verdiler. Bana bambaşka bir dünyanın kapısını araladılar.
“Efe” her zamanki muzurluğuyla kucağımda uslu uslu oturmak yerine bilgisayarımın üstüne çıkıp tek tek tuşlara basmak istiyordu. “Ceviz” ise, o dünyalar güzeli tüylerini bana bir kez daha göstermek için, yerde bir sağa bir sola kendini atıp duruyor, arasıra da “kalk da benimle oyna” dercesine ayağıma küçük ısıraklar atıyordu.

Onlar benden çok uzaktalar şimdi! Ama onların vermiş olduğu bu sevgiyi tatmış olmak, sıcaklıklarını hissebilmiş olmak bile güzel. Sanırım bunu sadece yaşayan anlayabilir. Onların bize araladıkları dünyanın içine girmek isteyenler... Orası öyle bir yer ki, ne stres, ne de üzüntü bırakıyor insanda. Onu beslerken ki haz, severken ki sıcaklık, gezdirirken ya da onunla oynarken ki sevinç size kendinizi bile unutturabiliyor.

Bütün bunları bilimsel verilerle de birleştirdiğimiz zaman, gün geçtikçe sevgilerin sığlaştığı, yardımseverliğin azaldığı ve hastalıkların arttığı günümüz dünyasında biz insanların bu dost canlısı varlıklara olan ihtiyacı ve onların da biz insanlara olan bağımlılığı gittikçe artıyor sanırım. Ne onlar bizsiz yaşayabilirler ne de biz onlarsız .