Hayata bağlanmanın yaşı olur mu?

Moskova, yine gri paltosunu üstüne giymiş. Dışarıda sıkı bir ayaz var. Rüzgar insanın içine işliyor; ama buna rağmen parklar, çocuk sesleriyle, sevgililerin gülüşmeleriyle yankılanıyor. Hafta sonundan istifade, genci yaşlısı kendisini sokağa atmış ve kendince eğleniyor. Doğa da yavaş yavaş uyanmaya başlıyor kış uykusundan. Yeni filizlenmeye başlayan ağaçlar “biz de burdayız” der gibi kendilerini gösteriyorlar.

Parkın uzak bir yerlerinden kulaklarıma tanıdık ve çok güzel bir melodi çalınıyor. Eski bir müzik seti “московский вечером-Moskovskiy Veçeram-Moskova Akşamları” şarkısını çalmaya çalışıyor. Melodinin geldiği yere yaklaştıkça parktaki genç nüfusun azalıp yerlerini daha yaşlılara bıraktığını fark ediyorum. Artık ortalıkta çocukların bağrışmaları, yüksek sesle birbirine seslenen gençler yok. Müzikle beraber artan bir dinginlik var etrafta.

Üstü kapalı bir pistin ortasında en genci 60-65 yaşlarındaki bir grup “genç”, müzik eşliğinde kendilerini eşlerinin, arkadaşlarının kollarına bırakarak dans ediyorlar. Ne havanın soğukluğuna aldırış ediyorlar ne de kireçlenmiş bacaklarına, ağrıyan bellerine...Sadece kadın-erkek değil, kadın kadına bile dans ediyorlar; ama dans ediyorlar. Dansın o huzur veren hareketleri ve müziğin dinlendiren ritimleriyle, yaşlılığı, hastalığı, yorgunluğu unutup gidiyorlar. Ve kimsenin kafasında “Bu saatten sonra bana yakışır mı, herkes ne der sonra?” gibi sorular, düşünceler yok. Herkes sadece orada geçirdiği dakikaların güzelliğini, mutluluğunu yaşıyor.

Bu gördüklerimi resim kareleriyle ölümsüzleştirirken kendi ülkemdeki “gençleri” de düşünmeden edemedim. Neden hep aynı sözleri duyarız yaşlılarımızın ağzından? Neden “bizden geçti artık, bu yaştan sonra yakışık almaz vb...”gibi nice laflar vardır bizim “gençlerimizin” ağzında? Hayata bağlanmanın yaşı olabilir mi sizce, bu kadar kısa ve güzelken?...